Dotychczasowy Referat Żeglarski przy Wydziale Wychowania Fizycznego Głównej Kwatery Harcerzy, wobec wzrostu zainteresowania żeglarstwem w harcerstwie, a także wzrostem liczby i liczebności Harcerskich Drużyn Żeglarskich przemianowano na Kierownictwo Harcerskich Drużyn Żeglarskich. Na jego czele stanął harcmistrz Witold Bublewski.

Pierwszą pracą kierownictwa było opracowanie planu na okres trzech lat. Specjalny nacisk położono na sprawy morskie. Następne trzy lata, to lata wytężonej pracy, w której krok za krokiem osiągano coraz wyższy poziom wyszkolenia, uznanie władz państwowych, harcerskich i społeczeństwa, ulepszano formy organizacyjne, podjęto akcję wydawniczą, opracowywano stopnie żeglarskie, a wszystko to dokonywane było przy stałym wzroście ilościowym drużyn żeglarskich.

Co roku organizowało kierownictwa ogólnopolską konferencję żeglarską, będącą rewią sił i zaangażowania w pracy drużyn wodnych, W dniu 10 lutego rokrocznie wszystkie drużyny i zastępy obchodziły rocznicę odzyskania dostępu do morza, pod nazwą "Apel Morza".

Pozostające początkowo poza Polskim Związkiem Żeglarskim, harcerstwo wypracowało w 1932 roku własny system stopni. Postanowiono system ten wprowadzić na V Konferencji Kierownictwa Harcerskich Drużyn Żeglarskich, do którego w tym czasie poza Witoldem Bublewskim weszli: Jan Kuczyński, absolwent Szkoły Morskiej i Józef Michałowski.

System harcerski był pięciostopniowy. Najniższym stopniem był wioślarz, następnie kolejnymi były: żeglarz, żeglarz morski, sternik morski i kapitan żeglugi morskiej. Poza tymi stopniami harcerstwo wprowadziło również stopnie: instruktora żeglarstwa śródlądowego i instruktora żeglarstwa morskiego. Konferencja z 8 grudnia 1932 roku, odbyta była już za kadencji Mariusza Zaruskiego, jako prezesa Polskiego Związku Żeglarskiego, miała zasadnicze znaczenie dla rozwoju żeglarstwa w harcerstwie. Przyjęto bowiem na niej nowe przepisy i regulaminy drużyn żeglarskich oraz trzyletni program pracy harcerstwa wodnego. W programie tym przewidziana nabycie harcerskiego jachtu szkolnego do dalekich podróży morskich oraz uruchomienie w Gdyni harcerskiego ośrodka morskiego. Potrzeba takiego ośrodka wynikała z konieczności morskiego szkolenia harcerzy, pochodzących głównie z drużyn z głębi kraju.

Konsekwencją utworzenia własnego systemu stopni było również rozpoczęcie wydawnictw podręcznikowych harcerstwa. W harcerskiej biblioteczce drużyn żeglarskich wydano do 1939 roku włącznie 14 podręczników, na podstawie których prowadzono szkolenie młodzieży na morzu i na wodach śródlądowych. Wyróżnił się wydany w 1937 roku podręcznik na stopień żeglarza zatytułowany "Żeglarz", oficjalne wydawnictwo Głównej Kwatery Harcerzy, opracowany przez Kazimierza Cynkutisa, porucznika Marynarki Wojennej Jerzego Błeszyńskiego, poległego w kampanii wrześniowej, Witolda Bohdynowicza i innych. Podręcznik był bogato ilustrowany przez inżyniera Zygmunta Budźko, Antoniego Hergecella i Mścisława Kociejowskiego.