Dla szkolenia śródlądowego wystarczającą bazą były przystanie własne klubów, a także liczne jeziora, na których organizowano w lecie obozy, kursy żeglarskie itp. Na jeziorze w Trokach w 1929 roku odbył się taki kurs w lipcu i w sierpniu. Brało w nim 55 osób, w tym dwie grupy harcerskie z własnymi łodziami.

Aby dać drużynom wykwalifikowanych instruktorów-żeglarzy, zorganizowano w 1939 roku dwa kursy instruktorskie: pierwszy śródlądowy nad Jeziorem Charzykowskim oraz drugi w ramach Ośrodka Morskiego w Jastarni, gdzie harcerze pływali na czterdziestodwu-tonowym jachcie JUNAK, którego kapitanem był generał Mariusz Zaruski. Rok ten dał harcerstwu 75 wyszkolonych żeglarzy.

Prócz kursów lato obfitowało w wielkie wyprawy wodne. 39 Warszawska Drużyna Harcerska spłynęła od źródeł Wisły do Gdańska (34 uczestników), zaś "gromada włóczęgów" tejże drużyny zorganizowała obóz wędrowny na kajakach z Drui Dźwiną do Rygi, później do Estonii i Finlandii. Drużyna z Przemyśla spłynęła na szalupach do Gdyni; drużyna z Suwałk na kajakach również do Gdyni. Drużyna Wilków Morskich z Poznania zorganizowała stały obóz w Lusowie z 33 uczestnikami. Zastęp Drużyny Harcerskiej w Brodach przepłynął 1700 kilometrów od źródeł Styru do Gdyni; zastęp z [?]lamowa przepłynął szlak: Biała, Dunajec, Wisła do Gdyni. Harcerze z Bydgoszczy zbudowali jacht SKAUT, na którym odbywali ćwiczenia w Zatoce Gdańskiej.

53 Warszawska Drużyna Harcerska w liczbie 32 ludzi obozowała nad Wisłą. Zastęp z Sambora odbył rejs łodzią z Przemyśla do Gdyni. Na Wileńszczyźnie pionierską pracę żeglarską rozpoczęła Błękitna Jedynka Żeglarska, organizując w 1929 roku obóz wędrowny łodzią rybacką z Augustowa do Gdyni, a w roku 1931 kajakami z Lwowa przez Polesie do Wilna, oraz urządzając liczne obozy żeglarskie na jeziorach: Trockim i Naroczy.

W 1931 roku odbył się na Jeziorze Charzykowskim dla kierowników pracy harcersko-żeglarskiej kurs z udziałem 110 harcerzy, zorganizowany przez Drużynę Wilków Morskich z Poznania. Kurs ten uznano za wielki sukces szkoleniowy i wychowawczy. Drużyna ta zdobyła się na własne czasopismo "Wilk Morski", wydawane drukiem i redagowane przez Sylwestra Woźniaka. W 1931 ukazało się pięć numerów i w 1933 roku jeszcze jeden, ostatni numer tego ambitnego czasopisma.

Rozwijanie żeglarskiego czasopiśmiennictwa harcerskiego było zadaniem trudnym, chociaż pasjonującym młodzież. W latach 1932-1934 ukazywał się w Gdyni "Wiatr od Morza" - organ gromady starszoharcerskiej I Morskiej Drużyny Harcerskiej im. Władysława IV. W tychże latach ukazywał się redagowany przez H. E. Kaźmierowicza dodatek do "Dziennika Gdyńskiego" noszący tytuł "Na pokładzie jachtu RYBITWA". Aż do czerwca 1939 roku wychodził miesięcznik "O Hej" 39 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, ukazujący się od stycznia 1933 roku, początkowo pod redakcją Tadeusza Galińskiego - późniejszego wieloletniego ministra kultury PRL - a następnie Kazimierza Słomki, wreszcie Stanisława Habrowskiego. Nakład tego miesięcznika wynosił 40-100 egzemplarzy, a w okresie końcowym, gdy pismo było drukowane - 150 egzemplarzy.

Wysiłki harcerskich drużyn żeglarskich, mające na celu wydawanie własnych pism, dowodziły potrzeby ukazywania się stałego, żeglarskiego organu harcerskiego. Takim oficjalnym organem Kierownictwa Harcerskich Drużyn Żeglarskich, stał się wydawany W Warszawie od kwietnia 1934 roku dodatek do czasopisma "Na tropie" pod tytułem: "Żeglarz". Liczył on początkowo cztery strony, od 1935 roku powiększył się do ośmiu, a od czerwca tegoż roku do dwunasta stron miesięcznie. Od 1936 roku do 1939 roku pismo to wychodziło jako organ samodzielny, wydawany początkowo przez Bronisława Miazgowskiego, a w 1939 roku przez Witolda Bublewskiego. Znaczenie harcerskich drużyn wodnych wzrosło na tyle, że czasopismo "Harcerz" wychodzące w Warszawie, było zmuszone otworzyć dział żeglarski.