Ledwo Zawiasowi udało się wypłynąć z La Coruny, a już do niej wrócił. Trochę smutne. Jakby coś nie chciało wypuścić szacownego żaglowca z La Coruny.
Ze swojej strony mogę streścić po części, co działo się w La Corunie, ponieważ byłam tą, której na S/Y Kapitan Borchardt nie udało się przesiąść (niestety, byłam trochę za stara by móc przystąpić do losowania ;) - miejsc było 11, a chętnych w danych wieku trochę więcej :D).
Wyjechałam z La Coruny tydzień temu i byłam w domu, w sobotę 25. sierpnia. Z portu odebrała nas wolontariuszka jadąca busem z Polski.
Dwa dni wcześniej razem z przedstawicielem armatora wyjechało kilka innych osób z załogi.
Po naszym wyjeździe trochę załogi jeszcze pozostało, z tego co wiem Ci, którzy zadeklarowali, że nie muszą wracać do Polski w terminie zakończenia rejsu - nadal są na Zawiszy, ale jest ich garstka.
W sumie minął prawie tydzień od powrotu, a ja i tak nie wiem co mam napisać :P
W La Corunie stanęliśmy praktycznie zaraz po wypłynięciu... jak się okazuje pechowego 13. sierpnia. Holował nas dzielnie S/Y Kapitan Borchardt, a w manewrach portowych pomógł holownik, który cały czas oczekiwał na jakikolwiek gest z naszej strony (swoją drogą nieźle gość się nadarł, aż w końu poustalał wszystko z kapitanem - z rufy miałam na ten holownik dobry widok :P).
Potem wieczorem, zjedliśmy kolację, wybyliśmy na spacer po Corunie - tym razem jego wersję rozszerzoną... Potem w nocy odbyło się losowanie... a rano.. następne losowanie. W pierwszej wersji Borchardtem miało popłynąć 15 osób, jednak okazało się, że to pomyłka, bo miejsc wolnych jest 11, więc rano znów było losowanie. Jedna osoba z Borchardta zamieniła się z druhną, która nie została wylosowana (ta, to miała szczęście!) i tak popłynęło Borchardtem, 12 osób z naszej załogi (a my zyskaliśmy nowego załoganta). Po południu pomachaliśmy im białymi chusteczkami, a sami dalej kombinowaliśmy co zrobić. Atmosfera trochę się popsuła, nie pomagał brak informacji (tak już było przez następne dni) itp. Wachta gospodarcza pełniła jednocześnie wachtę trapową - została wydłużona do 24h, co znacznie ułatwiało poruszanie się po mieście... innym wachtom :).
Generalnie niewiele osób miało nadzieję na wypłynięcie, ale nikt o tym głośno nie mówił. W międzyczasie odwiedziliśmy Santiago de Compostela, czyli taką polską Częstochowę w Hiszpanii :). Było fajnie.
Liczba różnych pechowych zbiegów okoliczności, wydarzeń po prostu była niewyobrażalna. Panował trochę taki bałagan informacyjny, co potęgowało uczucie marności sytuacji w jakiej się znajdowaliśmy - wiadome, awarie się zdarzają (i to nawet dość często :) ), ale jednak czasem odnosiliśmy wrażenie jakby kroki podejmowane na drodze usunięcia awarii (i nas z Zawiasa w razie przedłużającej się naprawy) były chaotyczne. Różne sytuacje bywały, z każdych można i należy wyciągnąć wnioski - teraz już trochę ochłonęłam i jedyne, co chcę, to popłynąć na następny rejs, bo w sumie w takim celu wybrałam się na TTRS. Mam nadzieję, że to się uda.