Ogromne zainteresowanie żeglarstwem wśród harcerzy stało się przyczyną powołania do życia z dniem 1 stycznia 1930 roku Referatu Żeglarskiego przy Wydziale Wychowania Fizycznego Głównej Kwatery Harcerzy. Referentem mianowany został harcmistrz Witold Bublewski.

Przeprowadzona w tym samym roku rejestracja wykazała 843 żeglarzy zrzeszonych w 27 (niektóre źródła podają, że w 26) drużynach i 84 jednostki taboru pływającego. Drużyny te miały nie tylko ludzi i sprzęt pływający, ale i własne przystanie, a nawet wydawnictwa. Ta pierwsza rejestracja żeglarstwa harcerskiego wykazała, że młodzież stanowi grupę liczniejszą od całego, zorganizowanego w klubach żeglarstwa związkowego.

Samo więc harcerstwo stanowiło, jak gdyby, drugi żeglarski związek młodzieży, liczniejszy od oficjalnego związku dorosłych. Był to fakt doniosły, a zarazem dobrze prognozujący na przyszłość, gdyż pozwalał oczekiwać dalszego szybkiego wzrostu ruchu żeglarskiego w Polsce. W oparciu o harcerską młodzież i kadry instruktorskie można było pokusić się również o dokonanie skoku jakościowego, a co najmniej o znaczne ożywienie dotychczasowej działalności.

Wtedy to właśnie dojrzała myśl, aby rozproszonej harcerskiej działalności żeglarskiej nadać ściślejsze więzy organizacyjne, aby skupić ją pod fachowym kierownictwem i jednocześnie ustalić szerszy program rozwoju i ujednolicić system szkolenia i pracy. Wobec powyższego, po porozumieniu się z Państwowym Urzędem Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, Ministerstwem Oświaty i Polskim Związkiem Żeglarskim, nowopowstały Referat Żeglarski wydał szereg przejściowych przepisów normujących pracę harcerskich drużyn wodnych i żeglarskich.