Wszystkie wcześniejsze próby wyjścia na morze wskazywały na to, że harcerstwu potrzebna jest jak najszybciej flotylla jachtowa z prawdziwego zdarzenia, jeżeli młodzieńczy zapał i szkolenie żeglarskie w drużynach nie mają iść na marne.

Poczyniono w tym kierunku odpowiednie starania, lecz dopiero w dniu 29 listopada 1934 roku odbyła się w Jastarni uroczystość nadania nazw jachtowi GRAŻYNA i dziesięciu balastowym jachcikom typu Vingbot, o powierzchni żagla 14,1 m²i długości 5,5 m, sprowadzonym z Abo w Finlandii, a w Polsce nazwanych Czajkami. Zostały one oddane do użytku Kursom Żeglarstwa Przybrzeżnego w Jastarni, na których co roku przechodziło przeszkolenie około trzysta osób. Kiedy harcerstwo powiększyło w latach późniejszych swoją flotyllę morską o inne jachty, w roku 1937 Czajki zostały przenisione na Jezioro Narocz, wielkie niemal jak Zatoka Pucka, na którym od 1936 roku działał Harcerski Centralny Ośrodek Żeglarstwa Śródlądowego.

Także harcerki żywo interesowały się żeglarstwem. Bardzo wcześnie pojawiły się na kursach w Trokach, a raz zapalone do jachtingu, dążyły konsekwentnie do wyjścia również na morze. GRAŻYNA nabyta z inicjatywy harcerek i dzięki ich staraniom, stała się jachtem flagowym żeglarstwa kobiecego w Polsce.

Przez długi czas GRAŻYNĘ prowadziła Jadwiga Wollf-Neugebauer, od 1933 roku pierwszy polski jachtowy kapitan-kobieta. Współdziałała z nią i wielkie zasługi w szkoleniu żeglarskim harcerek położyła Jadwiga Skąpska, wywodząca się z Hufca Syberyjskiego i szkoły doktora Józefa Jakóbkiewicza.