Owszem bycie drużynowym jest służbą, zdecydowanie się z tym zgadzam. Służbą na którą każdy z nas drużynowych zgadza się dobrowolnie. Ale poza tym jest ciężką pracą, niejednokrotnie na cały etat, nie za darmo, bo nie ma nic cudowniejszego dla drużynowego kiedy patrzy jak jego drużyna rośnie w siłę, a mordki harcerzy śmieją się od ucha do ucha. Nie ma nic cudowniejszego jak patrzeć jak dzieciaki dorastają i zmieniają się na naszych oczach. Ale tak właśnie jest z każdym wolontariatem, ludzie właśnie dlatego chcą to robić. Za to my drużynowi możemy harcerstwu dziękować. Ale bycie dobrym drużynowym niejednokrotnie wymaga poświęcenia swojego prywatnego czasu, lekkiego zaniedbania innych obowiązków. Nie zgodzę się, że nie należy dziękować drużynowym, bo to służba. Każdy pedagog wie, że najlepszym motywatorem jest nagroda. Drużynowi to w większości ludzie młodzi, którzy też takich motywatorów potrzebują. Potrzebują czasem, by ktoś docenił to co robią. Nawet zwykłe słowo dziekuję potrafi dać kopa jakich mało. Każdy z nas nie raz chce być doceniony.
Pamietajmy, że harcerstwo ma nas cieszyć i rozwijać. Wielkie idee są super ale są bezużyteczne jeśli nic z nich nie wynika. Jaka jest moja teoria? Ma działać! I róbmy tak żeby działało. Środki są nie ważne.
Wolontariat czy służba? Jedno i drugie. Bo wolontariat to właśnie służba na rzecz innych za którą wynagrodzeniem jest głównie satysfakcja z wykonanego zadania, ale nie wyklucza to dodatkowego wynagrodzenia, które motywuje, by dalej działać.

Czuwaj!
pwd. Hanna Domurat

Cytat:
Też tak myślę, choć w przypadku wolontariatu przewidywany jest jedynie zwrot poniesionych kosztów - "dodatkowe wynagrodzenie" ma charakter niematerialny.

Zastanawiam się zatem, skąd się biorą takie przemyślenia, jak to zacytowane w moim pierwszym wpisie - sprowadzanie harcerskiego wolontariusza do roli petenta, którego "psim obowiązkiem' jest służyć i nie oczekiwać za swoja prace dobrego słowa? Czy to aby dobry sposób motywowania do działań w ZHP?

Teza cytowanego fragmentu jest moim zdaniem błędna. Gdybym miał zgadywać, strzelałbym, że to podejście wynika z kierowania się przez autora niewielką liczbą „kanonicznych” dzieł z początków skautingu, przy zamknięciu się na rozwiniętą w międzyczasie psychologię czy doświadczenia dzisiejszego świata. Ale dodać należy, że ten fragment jest jednak trochę wyjęty z kontekstu, bo cały artykuł jest o czymś innym i z wieloma jego tezami byłbym skłonny się zgodzić.

Podstawowym pytaniem, które pokazuje jak na dłoni słabość prezentowanego podejścia, będzie „to czemu niby człowiek miałby chcieć być drużynowym?”. Z cytowanego fragmentu wynika, że ma chcieć, bo powinien. A co, gdy spadnie mu poziom motywacji? Jest niegodny granatowego sznura i powinien odejść? Taki model prowadzi wprost do zaniku organizacji, bo nie liczy się z rzeczywistością – każdemu poziom motywacji rośnie i opada w czasie i jeśli nie będziemy nijak jej podnosili, będziemy tracić ludzi, zupełnie bez sensu.

W ogóle Autor wydaje się tęsknić za organizacją rozumianą jako wspólnota samodzielnych drużyn, gdzie wszystko inne byłoby zminimalizowane i traktowane jako zło konieczne. Tak może funkcjonować organizacja pięciotysięczna, ale nie stutysięczna. Od czasów Baden-Powella, Setona i Małkowskiego minęło sto lat, ludzkość zebrała trochę wiedzy o organizacjach, przedsięwzięciach, ludziach... Możemy wyciągnąć wiele cennych wniosków z doświadczeń dużych firm, skautingu zachodniego, wolontariatu (nie bezkrytycznie oczywiście!). Zamykanie się na to wszystko, bo „to nie prawdziwe harcerstwo, tylko system zadaniowy z sowieckiej Rosji”, nie wydaje mi się specjalnie dojrzałe.